.jpg)
ထိုေန႔ကို ခေရ ဘယ္ေတာ့မွ
ေမ့မည္မဟုတ္ပါ။ သူနဲ႔ ဆံုခဲ့တဲ့ေန႔တည္းက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း
ကိုကိုလို႔ ေခၚခဲ့မိတာ မွတ္မိေသးသည္။အသက္က ငါးႏွစ္ေလာက္ကြာသည္။ ခေရက အိမ္မွာ အငယ္ဆုံး၊
အစ္ကို လိုခ်င္သူဆိုေတာ့ ျပည့္စံုသြားသလိုျဖစ္ခဲ့သည္။ ခေရတို႔အိမ္နဲ႔ ၅မိနစ္ေလာက္ စက္ဘီးစီးလွ်င္
ညေစ်းတန္းသို႔ ေရာက္သည္။ခေရက ညေနခင္း ဝက္သားဒုတ္ထိုးစားခ်င္စိတ္ေပါက္လွ်င္ ညေစ်းတန္းကို
ေရာက္ေနၾကျဖစ္သည္။နာမည္ငါးလံုးပိုင္ဆိုင္ေသာ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႔သည္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႔ေလးျဖစ္သည့္
အေလွ်ာက္ ညေနခင္းအခ်ိန္ အရမ္းသာယာသည္။ နာရီစဥ္အနီး လမ္းသြယ္ေလးရွိ၏။ အနိမ့္အျမင့္ရွိေသာ
ထိုလမ္းသြယ္ အလယ္တြင္ ဆိုင္ခန္းငယ္မ်ား ေက်ာခ်င္းကပ္၍ အျမင့္လမ္းထိပ္မွ အနိမ့္ လမ္းဆံု
မီးသတ္ရံုနား မေရာက္ခင္ထိ ဖြင့္ထားၾကသည္။ ထိုညေစ်းတန္းတြင္ ေကာ္ျပန္႔မ်ိဳးစံုရသည္ ေခါက္ဆြဲသုတ္၊ၾကာဇံသုတ္မွ
အစ ေျမအိုးျမည္းရွည္၊မာလာဟင္းထိ ရသည္။ ထိုထဲတြင္ ခေရ အႀကိဳက္ဆံုးႏွင့္ အစားျဖစ္ဆံုးမွာ
ဝက္သားဒုတ္ထိုးျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဆီေၾကာ္(ပဲႏွင့္)၊အထပ္တစ္ရာကို အျပန္ ပါဆယ္ဆြဲေလ့ရွိသည္။
လမ္းလယ္တြင္ ဆိုင္ႏွစ္တန္းေက်ာခ်င္းကပ္ ဖြင့္ထားသည့္အတြက္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ လူသြားလမ္းက်ဥ္လွသည္။
အဲ့ေန႔က ခေရ ညေစ်းတန္းမွာ မုန္႔စားအၿပီး ပါဆယ္မုန္႔မ်ားယူကာ စက္ဘီးရွိရာသို႔ အကူးတြင္
"ကၽြီးးးးးးးးးးးး ဘုတ္
"ဆိုင္ကယ္ အေရးေပၚ ဘရိတ္အုပ္သံၾကားလိုက္ရသည္။
"အေမ့.... " ဆိုင္ကယ္တစ္စီး
ေျပးဝင္လာတာကို ခဏတာ ေတြ႔လိုက္ခ်ိန္ မ်က္စိ စံုမွိတ္ၿပီး အေမ ကို တလိုက္မိသည္။ ဘာမွ
မျဖစ္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ၿပံဳၿပီးၾကည့္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
သူ႔ရဲ့ ႏွစ္လိုဖြယ္အၿပံဳးေတြက အရမ္းၾကည့္လို႔ ေကာင္းလွ၏။ သူ႔အား အလန္႔တၾကားျဖစ္ေစသူကို
စိတ္တို၊စိတ္ရႈပ္ပံုမျပပဲ၊ လန္႔သြားသူအား အၿပံဳးေလးျဖင့္ အလန္႔ကိုေျပေစခဲသည္။သူ႔ပံုစံက
တည္ၾကည္သည္၊ခန္႔ညားသည္ ၾကင္နာခင္မင္တတ္ပံုရသည္။ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈအၿပံဳးေတြၾကား ခဏတာ
နစ္မႊန္းေနခိုက္……..
"ဒီက ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ
မသိဘူး" အသံအနိမ့္အျမင့္မွန္ကန္စြာျဖင့္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေသာ ေမးသံႏွင့္ အတူ ေရွ႔ျခင္းထဲမွ ထြက္က်သြားေသာ စာအုပ္ေတြ
ကုန္းေကာက္ေနသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး
ကိုကို...နည္းနည္း လန္႔သြားယံုပါ.."
"ျပန္ လို႔ ရပါတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ ကိုကို"
အျပန္ စက္ဘီးစီးေနခ်ိန္ ကိုကိုလို႔ ေခၚလိုက္မိတာကို ျပန္ေတြးရင္းရွက္ေနမိသည္။ သုိ႔ေပမယ့္
ကိုကို႔အၿပံဳးေတြကေတာ့ စိုးမိုးထားဆဲ........
ဒီလိုႏွင့္ ခေရတို႔ မေတြ႔ျဖစ္တာ
၁လ ေလာက္ၾကာသြားေလသည္။ တစ္ရက္ ကံၾကမၼာက မ်က္နသာေပးတာလား၊ ေတြ႔ကံပါလာတာလား မေျပာတတ္။
ေအာ္ဇီ ေရာက္ေနတဲ့အစ္မဆီ ႏိုင္ငံျခားဖုန္းေခၚဖုိ႔အတြက္ ခေရ အင္တာနက္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ဆိုင္ထဲသို႔ လိုက္ကာ ဖြင့္အဝင္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုးမိသည္။ အၿမဲတမ္း ျပာတိျပာယာျဖစ္ေနတဲ့
ခေရဟာ လိုက္ကာကို ဆက္ခနဲဖြင့္ၿပီး အထဲတိုးဝင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
"အင့္...." လူတစ္ေယာက္ရဲ့
ရင္ဘက္ကို ေခါင္းႏွင့္ ဝင္ေဆာင့္မိလိုက္သည္။ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ မထိေတြ႔ဖူးေတာ့
စိတ္ထဲ ရွိန္းတိန္းတိန္းျဖစ္သြားမိသည္။ ကိုယ္သင္းရန႔ံေလးက ေမႊးလို႔ေနသည္။သန္႔ရွင္းသက္ရပ္စြာ
ေနတတ္သူဟု စိတ္ထဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေမာ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူပါပဲ။ ကိုကိုရဲ့
အမူအရာအတိုင္း ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနသည္။
"ဟိုတစ္ခါ ေတြ႔ဘူးတဲ့
သူမဟုတ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို...ေဆာရီးပါေနာ္
အျမန္ဝင္လိုက္လို႔ "ရွက္ရွက္ႏွင့္ ျပန္ေျပာလုိက္မိသည္။
"အင္း ရပါတယ္ကြ..မင္းၾကည့္ရတာ
စိတ္ေလာေနပံုပဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ မေလးဆီကို
ဖုန္းဆက္ရေအာင္ လာတာပါ"
"ေအာ္...အင္း ကိုလဲ
စာေပေဟာေျပာပြဲ အသံဖိုင္ေတြ လာေဒါင္းတာ...မင္းလုပ္စရာရွိရင္လုပ္ေလ.. ေနာက္တစ္ခါ သတိထားၿပီး
ဝင္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့..." ႏႈတ္ဆက္ၿပီး
ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာ ထြက္သြားေလသည္။
မေလးဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး အေမမွာလိုက္သည့္
ႏြားႏို႔ ဝယ္ရယ္ အတြက္ December (ႏြားႏို႔အထူးရသည့္) အေအး ဆိုင္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထိုခ်ိန္ ဆိုင္မ်က္ႏွာစာ မွန္မွ တစ္ဆင့္ အျပင္သို႔ ၾကည့္ၿပီး ႏို႔ေအး ေသာက္ေနေသာ ကိုကို႔ကိုထပ္မံေတြ႔ရျပန္သည္။
"အေအးလာေသာက္တာလား.."
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို
" ေမေမ့အတြက္ လာဝယ္တာကို ႏႈတ္ကထြက္သြားေတာ့ တျခား၊ အရင္က ဆိုင္ထိုင္ေသာက္ေလ့မရွိတဲ့ႏြားႏို႔
ခုမွ ေသာက္ခ်င္လာမိသည္။
"'ဒါနဲ႔ မင္းနာမည္က.."
"ပန္းခေရပါ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့
ခေရလို႔ ေခၚၾကတယ္"
"ဟား ဟုတ္လား လူအတိုင္းမွည့္တတ္ပါ့"
"ဟင္ ဘာလုိ႔လဲ..လူက
ဆိုးလို႔လား"
"မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ ေခ်ာပါတယ္.."
"တကယ္လား..."
"အင္း....ေခ်ာတယ္ဆိုတာ
မြန္ဘာသာ (ခ်ိဳတ္)က လာတာ အသံထြက္ေတာ့ (ေခ်ာ)တဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ (ေသသည္)တဲ့ "
"ဟင္ အေကာင္းမွတ္လို႔
နားေထာင္ေနတာ.."ကိုကိုက အဲ့လိုလူတစ္ေယာက္ တစ္ခါတစ္ေလ ရုပ္တည္နဲ႔ ေနာက္တတ္ေသးသည္။
"အစ္ကိုနာမည္ကေရာဘယ္လိုေခၚလဲ...
ခေရက နာမည္မသိလို႔ ကိုကိုလို႔ ေခၚမိေနတာ"
"အင္းပါ ရပါတယ္ကြ ခ်ာတိတ္ရ...ကိုယ့္နာမည္က
မင္းေနပါ...မင္းႀကိဳက္သလိုေခၚႏိုင္ပါတယ္ေနာ္" ၿပံဳးၿပီးေျပာလိုက္အမူအရာေလးက တစ္မ်ိဳးေလးၾကည့္လို႔
ေကာင္းေနသည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို ေက်းဇူးပါ...
"
"ခ်ာတိတ္ အယ္...ပန္းခေရ"
"ကိုကို အဆင္ေျပသလိုေခၚပါ
ရပါတယ္.."
"ဒါဆို မင္းကို ဘယ္လိုေခၚရင္ေကာင္းမလဲ
ဆိုေတာ့...မင္းနဲ႔ ေတြ႔လိုက္တိုင္း အၿမဲ ျပာယာခက္ေနသလိုပဲ.. အဲ့ေတာ့ ယာေလး လို႔ ေခၚမယ္...ဘယ္လိုသေဘာရလဲ"
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို..ေကာင္းသားပဲ"
အဲ့ဒီေန႔မွာပဲ ခေရနဲ႔ ကိုကိုဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို အရမ္းခင္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း
အိမ္မွာေနရတာ ပ်င္းတိုင္း ကိုကိုေနတဲ့ အေဆာင္ကို သြားလည္ျဖစ္တယ္။ ခေရ သိလိုတာ ေတြကိုလဲ
မၿငီးမျငဴရွင္းျပတတ္တယ္။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ ထမင္းလံုးခ်ည္သြားတာ ေတြ႔လုိက္တဲ့အခ်ိန္………..
"ကိုကို ပုရြက္ဆိတ္က
အေကာင္ေသးသေလာက္ သယ္ႏိုင္တယ္ေနာ္"
"အင္း ဟုတ္တယ္ ယာေလးရဲ့
ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ဟာ သူ႔အရြယ္ထက္ အဆ ၅၀ကို သယ္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆြစ္လူမ်ိဳး စိတ္ပညာရွင္
ၾသဂတ္ေဖာရယ္က ၇၅ႏွစ္ေလ့လာခဲ့တာ...."
"ေအာ္ ထူးစမ္းတယ္ေနာ္....ဒါနဲ႔
ကိုကို ကမာၻႀကီးက အလံုးလားဟင္"
"မဟုတ္ဘူး ဘဲဥပံုသ႑ာန္ပါ...ဘာလုိ႔လဲ
ဆိုေတာ့ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္က ၇၉၂၇မိုင္ အေရွ႔နဲ႔အေနာက္က ၇၉၀၀မိုင္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ၂၂ဒီဂရီနဲ႔
၂၆ ဒီဂရီၾကားမွာ လည္ေနတာေလ"
"ေအာ္ အဲ့ေပၚကို အာဒံနဲ႔
ဧဝ စေရာက္တာေပါ့ေနာ္"
"အင္း အာဒံရဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
ဧဝကို ဖန္တီးတယ္လို႔ေတာ့ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ားလ္ဒါဝင္ရဲ့ အီေဗာလူးရွင္းသီအိုရီမွာ
လူက ေျမာက္က ဆင္းသတ္တာလို႔ ဘာသာေရးကိုအႀကီးအက်ယ္
ဆန္႔က်င္ၿပီးေတာ့ အတိအလင္းေျပာထားတာ….။
"
"ေအာ္ ကိုကိုက ေတာ္ေတာ္သိတာပဲ...."
"အင္း သိေအာင္ စာဖတ္ရတာေပါ့
ယာေလးရ...ယာေလးေရာ စာဖတ္ ဝါသနာပါလား"
"အင္း ခေရက ရုပ္ျပေတြ
ကဗ်ာေတြပဲ ဖတ္တာမ်ားတယ္ "
"ေအာ္ ေကာင္းပါတယ္ ယာေလး..စာဖတ္ရတာ
ဝါသနာပါတယ္ဆိုတည္းက ခ်ီးက်ဴးပါတယ္… ဘယ္စာအုပ္ပဲ ဖတ္ဖတ္ အႏွစ္သာရကို ရေအာင္ ယူတတ္ဖို႔လိုတယ္။
ၿပီး ၿပီးေရာမဖတ္ရဘူး။ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း) ေျပာဖူးတဲ့စကားရွိတယ္"
"ဟုတ္လား ဘာလဲ ကိုကို"
"စာအုပ္မ်ားမ်ားဖတ္စရာမလိုပဲ
စဥ္းစားစရာမ်ားမ်ားပါတဲ့ စာအုပ္နည္းနည္းကို ဖတ္ၿပီး မ်ားမ်ားစဥ္းစားတဲ့အေလ့အက်င့္ရေအာင္
လုပ္ပါတဲ့။ အဲ့လိုမဟုတ္ပဲ စာအုပ္မ်ားမ်ားဖတ္ေနရင္ ဗဟုသုတအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ မစဥ္းစားတတ္တဲ့လူျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။"
"အင္း ဟုတ္တယ္ ကိုကိုေျပာမွ
သတိထားမိေတာ့တယ္...နားလည္ေအာင္ ေျပာျပေပးလို႔ ေက်းဇူးပါေနာ္ ကိုကို"
"ဟား ရပါတယ္ယာေလး...ကိုယ့္အတြက္
အပန္းမႀကီးပါဘူး...ေမွာင္ေနၿပီ ယာေလး ေနာက္က်ေနအံုးမယ္" အဲ့လိုမ်ိဳး ကိုကိုက တစ္ခါတစ္ရံမွာ
လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ေျပာဆို ဆံုးမတတ္တယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို...ယာေလး
ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ တာ့တာ" ကိုကို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အခ်ိန္အရမသင့္ေတာ္လို႔ ျပန္လာခဲ့ရေပမယ့္
စိတ္ထဲမွာေပါ့ ကိုကိုက အခ်ိန္ျပည့္ ေနရာယူလြန္းေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုကို႔ဆီ သြားလိုက္ျပန္လိုက္
ေက်ာင္းတတ္လိုက္နဲ႔ ေန႔ေတြ ျဖတ္သန္းလာလိုက္တာ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ဒီဇင္ဘာ
ေက်ာင္းပိတ္တဲ့တစ္ရက္ ကိုကို႔အိမ္ေရွ႔အေရာက္.......
"ယာေလးပါလား လာေလ...."
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို"အိမ္ေရွ႔မွာ
ကားတစ္စီးေတြ႔တည္းက ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ရိပ္မိၿပီး လွည့္ျပန္မလို႔ပါပဲ။ဒါေပမယ့္
ေလွကားထစ္မွာေတြ႔တဲ့ မိန္းမစီး ဖိနပ္တစ္ရံေၾကာင့္ ရင္ထဲ ႏြမ္းလွ်စြာနဲ႔ သိခ်င္စိတ္ေတြ
မ်ားသြားရျခင္းပါ။
"ဒါက သဇင္တဲ့....ကိုကို႔ရဲ့
ခ်စ္သူေပါ့"
"ဟင္ ေအာ္ ဟုတ္ ကိုကို"နားထဲကို
သံရည္ပူေလာင္းခ်ခံလိုက္ရသလို အေမွာင္ထုအခန္းထဲမွာ အဲကိုး သံေတြထြက္ေနသလိုလို။ နားထဲမွာ
ပူစပ္ပူေလာင္ အသံေတြအထပ္ထပ္ ၾကားေယာင္ၿပီး မ်က္လံုးေတြ ျပာေဝသြားပါေတာ့တယ္။
"ဒီက ညီမေလးက ပန္းခေရလား
ေမာင္ ဖုန္းဆက္တိုင္း ေျပာျပလို႔ သိရပါတယ္။ အေခ်ာေလးပဲ ညီမက"
"ဟုတ္ကဲ့ မမ ေက်းဇူးပါ။
မမကို မမွီတာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။" သဝန္တိုမႈေတြ ရွိေနေပမယ့္ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္းခ်ဳပ္
ေျပာလိုက္ရသည္။
"ကိုကို ဧည့္သည္ခ်စ္သူေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ ခေရျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္...လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ေျပာလို႔ရတာေပါ့" ခနဲ႔တဲ့ စကားလံုးေတြသံုးခဲ့ေပမယ့္ ကိုကို႔႔ရဲ့ မ်က္ဝန္းေတြမွာ သနားစိတ္၊ အားနာစိတ္ေတြ
ရွိေနတယ္ဆိုတာ ခေရ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ရွာက်န္ၿပီး ေက်နပ္မိေနတယ္။ ကိုကို အရမ္းကို ပါးနပ္စြာ
ေနတတ္ခဲ့တာပဲေနာ္။ ခ်စ္သူရွိတယ္ဆိုတာ မသိေအာင္ကို ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္စြာ ေနျပေပးခဲ့တယ္။
ကိုကို ဟိုအရင္က ေျပာခဲ့သလိုပါပဲလား......
"ကိုကို အခ်စ္ဆိုတာ
ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဟင္"
"အခ်စ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့
ခ်စ္ေနဖို႔ပဲ လိုတာပါ ယာေလးရ။ အခ်စ္မွာ ရယူလိုစိတ္ဆိုတဲ့ အတၱေတြနဲ႔ခ်စ္ရင္ လူကိုပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ၊ထိခိုက္ေၾကကြဲမႈေတြ
ခံစားရေစတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ သံပတ္ေပးထားတဲ့ ကားတစ္စီးလို ရွဴးရွဴးဒိုင္းဒိုင္း
အရွိန္နဲ႔ထြက္သြားၿပီး ရပ္သြားတဲ့ အရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ။ ပံုမွန္ပဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
နားလည္မႈေတြ အျပန္အလွန္နဲ႔ သဝန္တို၊သံသယရွိျခင္းနည္းစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနရတာကိုက
အခ်စ္ရဲ့ အရသာ။......"
"ဒါဆို ကိုယ့္ကို မခ်စ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို
ခ်စ္မိေနရင္ေရာ"
"အင္း..အဲ့ေပၚမွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုရႊင္လန္း
ေက်နပ္ေစတယ္။ အဲ့လိုခ်စ္ေနရမွ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ၿပီး ၾကည့္ႏူးေနရတယ္ဆိုလဲ ဒါက အခ်စ္ပဲေလ။
ဒါေပမယ့္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ နည္းနည္းထည့္စဥ္းစားေပါ့။ သူ႔ကို ခ်စ္ရတာ အကန္႔အသတ္ေတြ ရွိေနတယ္ဆိုရင္
အဲ့အခ်စ္ကို ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္မေပးတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။
ဘာလို႔လဲ ဆိုတာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ႀကီးထြားလာႏိုင္လို႔ပါ။" ေမးခဲ့တုန္းက ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး
ေမးခဲ့ေပမယ့္ ခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရၿပီ ကိုကိုရယ္။ ကိုကိုေျပာသလို ဆက္လက္ရွင္သန္ခြင့္မေပးႏိုင္ေပမယ့္
ဆက္လက္ခ်စ္ေနခ်င္တယ္ေလ....အခ်စ္ဆိုတာ တားလို႔မွမရတာ။ ရင္တြင္းဆႏၵကိုမ်ိဳသိပ္ ျဖစ္ခ်င္တာထက္
ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပးၿပီးမွ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က သတ္မွတ္တဲ့ ရင့္က်က္မႈဆိုတဲ့ စကားလံုးလဲ
မခံယူပါရေစနဲ႔.... ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူကို လိုခ်င္လ်က္နဲ႔ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴစြန္႔လႊတ္လိုက္ရေပ့မယ္
ခ်စ္ခြင့္ရေနရင္ပဲ ခေရေနေပ်ာ္ပါၿပီ ကိုကို။
ခေရအျဖစ္က အခ်စ္ေလလံ ပြဲမွာ
ကိုယ့္ဘက္ကတစ္ဖက္သတ္ ေခၚေစ်း အမ်ားဆံုးနဲ႔အပ်က္အသတ္ ႏိုင္ၿပီးကာမွ...ပိုင္ရွင္ရဲ့ အေရးေပၚေၾကျငာျခင္းခံလိုက္ရသလို
"Not For Sale" မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားေနာ္။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ ပိုင္ရွင္ကို ဘယ္ယွဥ္ၿပိဳင္ဝ့ံပါ့မလဲ။
ပင္ျမင့္ထက္က သဇင္ပန္းကို
ေျမခေနရတဲ့ ခေရပန္းတစ္ပြင့္အေနနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္ရင္ ကြာဟ၊ ျခားနားလြန္လွပါတယ္။ ကေလးဆန္၊မရင့္က်က္ေသးတဲ့
ခေရကို ရင့္က်က္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုကို႔ကို အေဝးကေနပဲ ဆက္လက္ခ်စ္ေနေတာ့မယ္ေနာ္။~~~~~~~~~~~~~~
@
@ @ @ @ @
@
@ @ @ @
@
@ @ @
@
@ @
@
@
@
+++++အခ်ိန္ အတိုင္းအတာတစ္ခု
ၾကာၿပီးခ်ိန္မွာ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ???????+++++
စာေပခ်စ္သူမ်ားကို ေလးစားခင္မင္လွ်က္
လက္တည့္စမ္းျခင္းမွ်သာ(ကိုယ္တိုင္ေရး ဝတၱဳတို)
***မင္းေန***
